Wat we samen hebben beleefd was niet meer dan een moment, zo maar, samen rond een tafel. Het was niets en alles tegelijk. Een moment dat op een vreemde manier normaal was terwijl we daar met z’n drieën zaten, ieder op onze eigen stoel.

© P-Y Jortay

Een moment van normaliteit in een werkelijkheid die ons leven een jaar lang flink door elkaar heeft geschud. Wat een opluchting! Wat een voldoening om zo’n moment met u te kunnen delen, mevrouw T.

U bent klaar met eten. Ik moest glimlachen om uw  manier van doen. Voor u is bestek overbodig. Voor ons betekende dit samenzijn minstens evenveel als de maaltijd u goed heeft gedaan. U vertrok met een volle maag - wij met een licht gemoed.

Het was een moment van uiterste eenvoud. En dat is voor ons net zo nuttig als onze verplegerstas.

Even stopppen, een pauze inlassen. Elkaar op een andere plaats ontmoeten dan op de hoek van de Haaststraat en de Herrielaan. Elkaar ook op een andere manier ontmoeten. Want zo samen aan tafel houden de verschillen in onze sociale omstandigheden even op te bestaan.

Hier zit geen sociale werker naast een dakloze persoon. Hier zitten mensen die iets met elkaar delen en elkaar op dat moment wederzijds verrijken.

Tja, dat hadden we echt even nodig…

Omdat iedereen een thuis verdient…

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst.

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020